Alimenty na dziecko
Alimenty są to regularne, obligatoryjne świadczenia najczęściej na rzecz członków rodziny, polegające na dostarczaniu środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania. Do świadczeń alimentacyjnych obowiązani są krewni w linii prostej oraz rodzeństwo, przy czym krewni bliższego rzędu są zobowiązani przed krewnymi dalszego rzędu.
Kodo obciążą obowiązek alimentacyjny?
Obowiązek alimentacyjny obciąża krewnych oraz rodzeństwo w następującej kolejności:
- wstępni (np. rodzice, dziadkowie),
- następnie zstępni (np. dzieci, wnuki)
- rodzeństwo.
Alimenty – od czego zależy ich wysokość?
Istotna z punktu widzenia zakresu świadczenia alimentacyjnego (wysokości) jest treść art. 135 § 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgodnie z którym zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Nadto wskazać należy, iż wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, albo wobec osoby niepełnosprawnej może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego.
Przez usprawiedliwione potrzeby uprawnionego rozumieć należy te koszty, które są adekwatne do stanu zdrowia dziecka, jego wieku, stopnia dojrzałości, rozwoju umysłowego, słusznych zainteresowań.
Przez możliwości majątkowe i zarobkowe zobowiązanego rozumieć zaś należy, NIE aktualną sytuację osoby zobowiązanej do alimentacji (w toku postępowań sądowych osoby zobowiązane podnoszą, iż są osobami bezrobotnymi) ale jej możliwości podjęcia np. zatrudnienia na danym stanowisku i osiąganie wynagrodzenia na odpowiednim poziomie.
Czy świadczenie alimentacyjne ulega przedawnieniu?
Zgodnie z art. 137 § 1 kodeks rodzinnego i opiekuńczego roszczenia o świadczenia alimentacyjne ulegają przedawnieniu z upływem lat trzech. W praktyce oznacza to, że dochodzić można alimentów zasądzonych orzeczeniem sądu lub zgodnych z ugodą alimentacyjną za okres ostatnich trzech lat, jeśli nie były one płacone
Jak długo trwa obowiązek alimentacyjny wobec dziecka?
Przepisy prawa nie określą górnej granicy wieku dziecka, do którego trwa obowiązek alimentacyjny. Ponadto, obowiązek alimentacyjny nie wygasa z mocy prawa. Obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dziecka wynika z art. 133 § 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, który stanowi, że rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.
Jeżeli świadczenia alimentacyjne zostały zasądzone przez Sąd, to względem dziecka pełnoletniego rodzice mogą uchylić się od ich płacenia, jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się.
Alimenty a świadczenie 500+
Zgodnie z treścią art. 135 § 3 pkt 3 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, na zakres świadczeń alimentacyjnych nie wpływają świadczenia wychowawcze, o których mowa w ustawie z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci czyli tzw. 500+. Tym samym świadczenie 500+ nie wpływa na wysokość świadczenia alimentacyjnego.
Świadczenia wychowawcze (500+) stanowiące pomoc materialną ze strony państwa mają na celu poprawę sytuacji materialnej dzieci, a nie osób zobowiązanych do alimentów. Podzielenie odmiennego poglądu prowadziłoby do zwolnienia rodziców od obowiązku utrzymywania dzieci niemogących utrzymać się samodzielnie i przerzucenia tego obowiązku na społeczeństwo.
Ważne! Świadczenie wychowawcze 500+ dla dziecka na jego wychowanie i zaspokojenie jego potrzeb nie wpływa na zakres obowiązku alimentacyjnego żadnego z rodziców, ani ich możliwości zarobkowe i majątkowe, co oznacza, że fakt otrzymywania na dziecko 500,- zł z pomocy społecznej nie zwalnia żadnego z rodziców od swojej części uczestniczenia w kosztach utrzymania dziecka.
